05-11-2007

Doorbreken van de stilte



-bij de tachtigste verjaardag van Cor van Noorden-

Stilte is een knoop in een verloren zakdoek,
een tak vlak voordat hij breekt, stilte is
het witgouden haartje op een zomerhuid, nacht
na een onweer boven boven een hooggelegen stad.

Stilte is een goochelaar, een kaalgevreten oever,

eindeloos geduld dat van elders komt, een sabel
in een foedraal, geluidloos en vreemd. Traan
die zich verdoezelt, kus op de verkeerde wang.
Stilte is waar geen overkant, geen adem meer
ontsnapt langs droog gehemelte,
ingekeerde nacht die zich te ruste legt.

Stilte is de snoeischaar bij de kortgeschoren heg.
Ver weg een vrouw die niet opkijkt, gelaten
een brief herleest, haar haarlok dun
als een potloodlijn, blauw de ader op het been.
Stilte is een lepeltje in een suikerpot, een lift
in een lege koker, stilte is een beest.

Stilte een foto achter gebarsten glas, stilte
is geen ruimte, geen tijd, stilte is een koorts,
een stilgezette stroom in een rivier,
iemand die onverhoeds zichzelf ziet, wegzwemt
als altijd. Stilte is een eenzaam paard,
bedauwd achter een gesloten hek,
groenige nevel boven een verlaten wei.

Stilte heeft aan zichzelf genoeg,
zij is het onvoorziene, wacht eindeloos af.
Totdat zij opstaat en zich ontbloot, een steen kapt
zoals zelden nog een steen gekapt.


Frans Budé, 3 november 2007
Sculptuur: Cor van Noorden

Geen opmerkingen: