Komt aangelopen, verdwijnt onhandig
tussen slierten, stengels, wortelresten –
dit is mij, kronkelend in een lach,
de rest is tooi. Zo diep ik op,
sla ik over, wil u niet onthouden
de plassen en het vocht
waarin ik slaap, na verloop van tijd
mij draai, of anders op mijn rug
mij krab, graai en speel,
al zie ik later pas de haren die
dooreen te voorschijn, nachtblauw
in vol ornaat de verzorger, beroerde
prater die ‘s avonds afscheid neemt
en schampt de lege bakken water.
Hij vult zichzelf aan, de stilte laat hij staan.
frb
Francis Bacon, Chimpanzee, 1955
Geen opmerkingen:
Een reactie posten