© foto Hugo Thomassen
In Memoriam Ger Lataster
Er is de kamer, het verborgen raam met uitzicht,
de dag en de nacht die erover waken blazen dunne
druppels dauw. Ongeduldig wachtend in de ochtend:
jij, de schilder die wil oogsten onder een zon
van traag vallend licht. Je ogen meten het land op,
voelen van binnenuit de tegenspartelende tijd,
het vage gevoel van einde, onbestemde verte.
En niemand erbij dan jij alleen, koelbloedig
onder ongrijpbare schaduwen schilder je
de zwaarte van het heelal. Keer op keer
stapel je het licht, chaos veeg je uit. Zoveel
luchten nog, zoveel volle maan. Totdat alles stil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten