Van sterven wordt meestal geëist
dat het lichaam zich verkilt
tot op zijn moleculen toe
en doodmoe, onherreist, verstilt,
een huis met leeggewaaide ramen
ratelend in de najaarsnacht,
een begrip met een ijsland samen
nee eenzaam eenzaam doorgebracht,
niet meer in staat elkanders hand
verstenend knijpende te voelen;
scherven van wat wij bedoelen
rinkelen ons gekraakt verstand.
(...)
Leo Vroman, De roomborst van Klaas Vaak, Uitgeverij Querido Amsterdam, 1997
Geen opmerkingen:
Een reactie posten