"Soms wil ik dat poëzie stil is en karig, ascetisch, dan weer dat zij zingt of voor mijn part schreeuwt, dat zij over zichzelf mediteert, dat zij rouwt, bijna zwijgt, hort en stoot, dat zij de wereld viert en ons verblindt met een stortvloed van woorden. Er zijn ogenblikken dat ik wil ondergaan in haar duisternis, dan weer moet zij schrijven met de scherpte van de etsnaald. Ik kan niet altijd dezelfde zijn, en ik vraag dat ook niet van de poëzie. Het enige wat ik van haar vraag is dat zij er is – duister, helder, rationeel, metafysisch, dansend, contemplatief, dat zij spreekt over de wereld waarin ik leef, de werkelijke, de verzonnen, de vergankelijke, gevaarlijke, mogelijke, onmogelijke, bestaande wereld. En ik weet dat zij er altijd zal zijn, met al haar maskers, al haar namen en vormen, al haar dichters en lezers, een natuurlijk element. Wie die lezers zijn weten we niet."
Cees Nooteboom, De schrijver als hoofdpersoon. Lezen als avontuur. Uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam / Antwerpen, 2015.
Foto: Simone Sassen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten