Achter mij, in een van de rechte straten van de benedenstad, ligt de Rua dos Douradores. Hier, in een huurkamer, plaatst Pessoa het leven van zijn heteroniem Benardo Soares. ‘Ik ben het,’ zegt hij al gauw over dit personage, ‘zonder het verstand en de affectiviteit.’ In talrijke geschriften wisselen mijmeringen en dagdromen elkaar af, tast de schrijver rusteloos naar het hoogst bereikbare, lossen én wereld én Lissabon – de geliefde benedenstad incluis – zich op in het hoofd van de man die zijn eigen universum opbouwt, wetend dat hem dit nooit zal lukken. Voor hem hoefde dit briljante proza ook nooit gepubliceerd te worden; uit het schrijven haalde hij zijn identiteit, niet uit het publiceren, en een eventuele daarop volgende roem.
Ik loop verder in Pessoa’s stappen onder de hoge gevels van de stad door, totdat aan het brede Praça Dom Pedro IV de zon mij dwingt mijn weg langs de huizen te zoeken. Bij het fameuze ‘Café Nicola’ neem ik plaats op het kleine terras.
frb
Uit: Het perfecte licht. Uitgeverij Scorpio, Eckelrade 1999
Geen opmerkingen:
Een reactie posten