Fernando Pessoa maakt de buitenwereld tot het ik. Met een manier van kijken die zich buiten het ik bevindt, die buitenwereld is, en die hij ‘binnenhaalt’ om het tot ‘ik’ te laten worden. De ziel waarover hij het in zijn boek zo vaak heeft is daarmee zowel het bewuste als het onbewuste, het ik, zowel als het zijn en het bestaan. Benardo Soares leeft wel en ook weer niet, hij verkeert in een toestand tussen het zijn en de voorstelling van het zijn, tussen de werkelijkheid die hij waarneemt en die hij al schrijvend oproept. Pessoa voert ons mee een landschap in, al snel lopen we aan de andere kant van het schilderij, voelen we dat wat we zien meer dan het alledaagse is, dat het om een gevoel van onrust gaat die het hele bestaan omvat, die iets van een tragiek oproept, een oneindigheid van opeenvolgende levens die zich uitkristalliseert niet buiten mij, maar ìn mij.
frb
Uit: Het perfecte licht. Uitgeverij Scorpio, Eckelrade 1999
Geen opmerkingen:
Een reactie posten