Bij Amalfi
Daar het dorp. Ik ken het sluiten van
de deuren, als de zon de stoep op schuift,
vluchtige hand in schutkleur
aan de zoom van het gordijn. Dan ligt alles
dood, breeduit. Het gebeurt dat men zich
te ruste legt, in complete schoonheid
de stal vervallen laat, de moeder, de zoon,
en denkt aan het licht dat uitdrijft, strelend
de vroege middag, waar niemand bij is,
het gekoer van duiven, zomerkleren aan
de lijn, waaiend, nooit gelijk.
Eerder verschenen in De trein loopt prachtig binnen. Uitgeverij Meulenhoff, Amsterdam 2003
(foto frb)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten