We kijken elkaar recht in de ogen, u en ik,
al schudt zo nu en dan de aarde, draait het tijdrad
eindeloos stroef. Ik weet dat ook de maan wel eens
struikelt op de weg die hij bewandelt. Mijn plek is hier
waar ik mijn naam hoor roepen en mijn stok opneem,
uit kommen het eten haal dat men voor mij bewaart.
Ik onthoud het knisperende licht dat door de struiken
sluipt, afglijdt van de groene blaadjes achter mij. Ik kijk
nog even om, neem afscheid van mijn koele zitplaats.
Was ik het die daar zo-even zat, verwijlend in gedachten?
Chrit Rousseau, Dorpsoudste, inkttekening, 27 x 25 cm. Uit: Chrit Rousseau en Frans Budé, Thuiskomen. Een inspiratie over en weer. Een Rousseau-productie, Maastricht 2017.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten