"Ik ben nooit fulltime schrijver geweest en heb daar ook nooit naar verlangd. Ik heb het schrijverschap altijd gecombineerd met een normaal 'burgerlijk' bestaan, als dat niet te pathetisch klinkt. Intellectuelen, schrijvers, kunstenaars hebben zich veel te lang als een uitzonderlijke mensensoort beschouwd waarvoor aardse en sociale verantwoordelijkheden niet bestonden. Ongetwijfeld zijn er tijden geweest waarin de druk van de omstandigheden zo totalitair was dat een dergelijke romantische, escapistische, weigerachtige of 'avant-gardistische' houding niet alleen te billijken maar misschien zelfs de enige moreel te aanvaarden keuze was. Maar die tijden zijn voorbij. Meer dan ooit vraagt de globaliserende en in al zijn voegen krakende wereld om creatief intellect dat zich richt op het voorkomen van erger.
Zo heb ik van meet af aan verschillende levens met elkaar gecombineerd. En zo heb ik ook geleerd om me tussen de min of meer geprogrammeerde resttijden, met andere, meer aandacht vragende dingen in te laten. Concreet: ik had als leraar, maar ook als ik naar de tandarts moest, een van de kinderen naar de pianoles of de auto naar de garage moest brengen, altijd een boek bij me, plus een notitieblokje met pen. En omdat ik op die manier met mijn tijd leerde woekeren, groeide mijn aversie voor mensen die hun afspraken niet nakwamen of die, meer in het algemeen, verdeden in traagheid en lethargie."
Cyrille Offermans, Een iets beschuttere plek misschien. Journaal 2017
Uitgeverij De Arbeiderspers, Amsterdam-Antwerpen 2018 (Privé-Domein Nr. 302)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten