"(...) Appie Drielsma (*1937) koos voor Mauthausen een constructivistisch opgebouwd, ingekeerd herdenkingsmonument. De zeggingskracht is groot. Twaalf met elkaar verbonden pijlers, drie meter hoog. Over een lengte van tien meter vormen ze een onderbroken levenslijn. Poorten ontstaan, doorblikken. Aan de binnenzijde van de granieten kolossen de bronzen lijsten met de namen van de 1786 omgekomen Nederlanders. Wie over het knerpende grind het Donaugrijs monument nadert, zwaar onder de indruk van wat zich hier in dit Oostenrijkse werkkamp heeft afgespeeld, werpt vol afschuw het kwade fanatisme en de blinde gehoorzaamheid van de uitvoerders van de holocaust van zich af als zijnde het meest doortrapte van het contemporaine kwaad (...)."
Ik ben / leven / dat leven / wil / temidden / van leven / leven / dat leven wil.
"Appie Drielsma heeft zich deze woorden van Albert Schweitzer eigengemaakt. Hij prent ze ons in. Alle verwardheid die het leven brengt, al het zoeken en ontdekken, alle beproevingen en offers ten spijt.
Het werk van Drielsma brengt troost. En herkenning. Evenals de schrijver Elias Canetti aanvaardt hij geen dood: ‘Allen die gestorven zijn, zijn voor mij in rechte nog levend, niet omdat ze eisen aan mij stellen, niet omdat ik hen vrees, niet omdat ik zou kunnen denken dat iets van hen nog werkelijk leeft, maar omdat ze nooit hadden mogen sterven. Alle sterven tot dusver was een veelduizendvoudig gerechtelijke moord die ik niet kan legaliseren.’
Deze begaafde beeldhouwer luistert, om met Canetti te spreken, het heelal af naar laatste gedachten. Uit de adem van de wereld vormt hij zijn monumentale tekens in beeld en schrift (...)."
frb
Geen opmerkingen:
Een reactie posten