In het kader van een een International Poetry Project belandde geheel onverwacht dit niet eerder gepubliceerde gedicht van Hilde Keteleer op mijn bureau. Ik wil het de lezers niet onthouden, met haar toestemming natuurlijk:
Het moeizame getijden.
Het lijden dan toch weer de meter,
want spottend lacht de grote genezer
met zijn klokken en uren.
We willen wel maar worden nooit daders
van tijd. Eb en vloed daarentegen. Ze zijn verdomde goed.
En nee, de zee zegt niet wat we willen horen
ze zegt niets over hoe er opnieuw
en aarzelend moet geboren, nu we weten
dat we toch niet, zoek het zelf
maar uit, zegt ze.
Het water is niet aan te raken, het water
raakt ons aan, het is veel groter, veel later en veel vroeger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten