Traveler
We lopen aan eigen schaduw vooruit,
vervloeien met de muziek om ons heen.
Ik zie je, al spreek je geen woord.
In mijn hoofd blijf je dicht bij me, leg je
een hand op mijn schouder en houdt me vast,
een leven lang. De tijd loopt met ons mee,
houdt ons bijeen. We schuilen in muziek
om niet te verdwalen, delen vrees en
vrolijkheid, zijn altijd onderweg
naar een nieuwe dag. In het diepst van de tijd,
achter de hoogste toppen van geluk,
liggen de tuinen van weleer, vóór ons ligt
in uitgestrekte stilte wat verscholen blijft
in braakliggende velden, waait hooguit iets
binnen van de andere oever. Laten we onze angst
bezweren, ons verweven met de volle schoonheid
van het leven. Muziek haalt de tijd terug.
Zo zetten we onze weg voort, de koele
nachtlucht houdt haar adem in, en zie,
het bloesemt weer – heel even.
frb
Uit de begin oktober bij Meulenhoff verschenen dichtbundel Zoveel nabijheid.
De Amerikaanse componist David Maslanka (1943-2017) schreef zijn compositie Traveler in 2003 als geschenk voor een vriend die afscheid nam als chef-dirigent. Het werk verklankt min of meer Maslanka’s visie op de pensionering als een belangrijke gebeurtenis, een rite de passage, in iemands levensloop. Traveler opent met de melodie van Bachs koraal “Nicht so traurig, nicht so sehr”. Daarmee wil Maslanka uitdrukken dat het laatste deel van iemands leven niet treurig moet zijn maar juist vreugdevol. Halverwege krijgt de muziek een sterk meditatief karakter. De belangrijkste opgaven in het leven zijn volbracht, er rest tijd om terug te kijken maar vooral ook om zich voor te bereiden op een nieuw leven. Aan het eind klinkt een weemoedige, vreugdevolle berusting door.
Ik werd door het muzikale werk tot een gedicht geïnspireerd toen ik in 2017 de uitvoering bijwoonde op de dag dat Harmonie Sint Petrus en Paulus Wolder het Wereldmuziekconcours won.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten