“Hij viel door zijn dromen omlaag.
Het mooiste was het moment waarop de ene droom nog steeds voortduurde, terwijl de volgende droom, waarin hij wakker zou worden, er al doorheen schemerde.
De handen die hem streelden toen hij in het sneeuwlandschap stond, waren al van de vrouw uit de droom waarin hij terug gaat vallen, maar Xaver weet nog van niets, zodat die handen nu op zichzelf staan; het zijn wonderlijke handen in een lege ruimte; handen tussen twee verhalen in, tussen twee levens in; handen die bedorven zijn door lichaam noch hoofd.
Moge deze aanraking van handen zonder lichaam zo lang mogelijk duren!”
Uit: Milan Kundera, Het leven is elders. Uitgeverij Agathon / Ambo, Weesp / Baarn 1985. Copyright © Nederlandse vertaling: de uitgevers
Over Milan Kundera: https://nl.wikipedia.org/wiki/Milan_Kundera
Geen opmerkingen:
Een reactie posten