“Bij tijd en wijle herinnert Adelmo Farandola zich de kabels die zijn hele kindertijd lang boven zijn hoofd zoemden. De huizen in zijn geboortedorp schurkten precies onder de hoogspanningsleiding tegen elkaar aan, tussen de ene mast en de andere, en die kabels daar in de hoogte zoemden dag en nacht. Als de wind ging liggen, en de slaap de koeienbellen deed verstommen, nam het gezoem toe totdat het al je gedachten opslorpte. Dan dachten de mensen dat ze gek werden, ze gingen tekeer om dat gezoem niet in hun hoofd te horen, ze sloegen hun vrouwen, sloegen hun beesten, klokten hele flessen wijn naar binnen om er doof voor te worden, ze trokken de velden in en kwamen nooit meer terug. We worden allemaal gek, zei zijn moeder. En ook zijn vader zei het, voordat hij een stok pakte om zijn zoon ermee achterna te zitten, alsof die schuld was van dat gezoem.”
Claudio Morandini, Sneeuw, hond, voet. Uit het Italiaans vertaald door Hilda Schraa en Manon Smits. Uitgeverij Koppernik, Amsterdam 2022, tweede druk
Over Claudio Morandini:
https://en.wikipedia.org/wiki/Claudio_Morandini
Geen opmerkingen:
Een reactie posten