“Een tiental chagrijnige, bebaarde mannen in bont- en oliejassen sloeg hem gade vanaf het dek van een schoener die een meter of vijftig verder in het ijs vastzat. Een van hen riep iets wat tot hem kwam als een onduidelijk gemurmel. Gelach. De zwemmer blies een druppel van de punt van zijn neus. Afgezet tegen de rijke, scherpe realiteit van die uitblazing (en de onder zijn ellebogen krakende sneeuw en het tegen de randen van het wak klotsende water), leken de vage van de boot afkomstige geluiden weg te lekken uit een droom. De gedempte kreten van de bemanning negerend en zich nog steeds aan de rand vasthoudend, keerde hij zich af van het schip en richtte de blik weer op de witte leegte. Zijn handen waren de enige levende dingen die hij kon zien.
Hij trok zich uit de bijt omhoog, raapte de bijl op die hij had gebruikt om het ijs stuk te hakken, en bleef even zo staan, naakt, de ogen samengeknepen tegen de felle, zonloze lucht. Hij oogde als een oude, sterke Christus.”
Uit: Hernan Diaz, In de verte. Uitgeverij Atlas Contact, Amsterdam 2019
Uit het Engels vertaald door Ronald Vlek
Over Hernan Diaz: https://en.wikipedia.org/wiki/Hernan_Diaz_(writer)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten