Danser van Wanssum
Een man, gekrast in steen, hemelwit
het lijf, juichend, springend de wilde sprong
van rivieren, klaterend als water,
spetterend als vuur met sneeuw geblust.
Alle tijd valt hem ten deel, het ruisloze
fonkelen van sterren aan het hemelruim.
Langgeleden hij tot troost werd van de goden,
en speelt en deelt met ons zijn dansverhaal.
frb
"In 1988 deden archeologen een bijzondere ontdekking. Nu eens niet tijdens een opgraving of een zoektocht op een akker, maar in de kelders van het gemeentehuis van Venray. Daar in het halfduister inventariseerden ze de gemeentelijke archeologische collectie. Die was door een drietal amateur-archeologen in de jaren zestig verzameld en zaten in door het vocht aangetaste dozen en zakjes. Duizenden stukjes vuursteen en steen hadden zij verzameld en die gingen weer door de handen van de onderzoekers. Er zat een klein plat steentje tussen en gelukkig bekeek een van de archeologen het met wat strijklicht en zag toen ineens een klein mannetje. Hij was ingegraveerd op het steentje. Hij draagt een lendendoekje en lijkt te dansen. Al snel stond het mannetje bekend als de “Danser van Wanssum”. Archeologen zijn blijkbaar nogal gek van bijnamen, want de naam danser is afgeleid van een vondst bij Eindhoven die de “Danseres van Geldrop”, alias de “Venus van Mierlo” heet. Het zijn de weinige afbeeldingen van mensen uit de prehistorie die bekend zijn. De ouderdom van de danser wordt geschat op ca. 10.000 jaar."
(Bron: met dank aan de website "Het Erve Nevenzel" die mij inspireerde tot een gedicht over deze bijzondere vondst).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten