De laatste keer dat ik met Silvia naar zee ging, kleedde ze zich tussen de jeneverbessen om. Ik zag hoe ze vooroverboog en het badpak langs haar rood-bruin verbrande benen afstroop; haar gezicht verborgen achter haar haren. Ik riep haar naam, maar zo zachtjes dat het niet door haar haren drong. Dat was de laatste keer geweest en die dag had ik haar niet één keer aangeraakt. We gingen naar huis en de volgende dag zei ze dat ze niets meer van me wilde weten. Ik bleef alleen achter en dagenlang at ik niets, op fruit en kliekjes na. Het enige waar ik nog behoefte aan had was naar buiten te gaan en te wandelen.
Cesare Pavese, Bianca Garufi, Het grote vuur. Vertaling uit het Italiaans: Evalien Rauws en Luc de Rooy. Uitgeverij Karaat, Amsterdam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten