Carla kwam binnen. Ze had een jurkje aan van bruine wol, zo kort dat de beweging die ze maakte om de deur te sluiten genoeg was om het een flink stuk over haar in afzakkende kousen gehulde benen op te trekken, maar ze merkte dat niet en kwam aarzelend de kamer in, met een raadselachtige blik voor haar uit, slungelig en onzeker. Er brandde maar één lamp, die de knieën van Leo op de divan verlichtte, de rest van de salon lag in het halfdonker.
Alberto Moravia, De onverschilligen. Vertaling uit het Italiaans: F. de Matteis-Vogels. Uitgeverij Wereldbibliotheek, Amsterdam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten