'Mevrouw,' zei ik, 'het eten is klaar. Komt u aan tafel?' Ze reageerde niet en stond daar maar, geleund op haar stok. Ik pakte haar bij de arm, bracht haar naar de tafel en hielp haar in de stoel. Ze mompelde alleen maar wat. Ik haalde het dienblad uit de keuken en zette het voor haar neer. Ze keek er naar maar raakte het eten met geen vinger aan. Pas toen ze al mopperend haar nek uitstak, schoot het me te binnen: haar servet! Ik pakte het en knoopte het vast onder haar enorme oren. 'Wat heb je nu weer gebrouwen vanavond?' zei ze.
Orhan Pamuk, Het huis van de stilte. Vertaling uit het Turks: Margreet Dorleijn. Uitgeverij De Arbeiderspers, Amsterdam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten