Eeuwig aan het zingen achter hoge strovuren,
eeuwig aan het vliegen achter ijsvogels aan.
Er tikt geen klok meer, er smelt geen ijs, het licht
is omgekiept achter de laatste eik. Ongedurig
aan het rondreizen in hetzelfde wagenspoor.
Moe en onbereikbaar trekt men je een harnas aan,
diep verborgen in de trog van onzichtbaarheid.
Je weert het af, dit bevel – en schrijft door.
frb
Geen opmerkingen:
Een reactie posten