Gedicht

Babyweegschaal

Hoe teer de pasgeborene, de glimmende, lauwe huid,

knuistjes die zich openen en weer sluiten. Het kind,

nog zwevend onder de aandacht van de ouders, heeft

een huis gekregen, een kant en klare kamer, gevuld met

schelle klaagzang, dan weer zoet geprevel, schuimbelletjes 

op de lippen. Wat houdt jou bezig, kleine astronaut, op welke

planeet ben je geland? Je blik fladdert door de nieuwe ruimte,

hecht zich aan wie jou aait en draagt op weg naar de commode.

Een witte weegschaal staat voor je klaar, een strak model

met schuifgewichten. Even niet trappelen, eerst je gewicht 

in ponden begrenzen, dag en uur noteren, streepjes trekken, 

de tijd wegen, begin van een levenslijn, alles wat beweegt.

 frb

Eerder verschenen in het tijdschrift Terras #06, 2014 (thema 'Ding Onding').