I.M. Hans van de Waarsenburg (1943-2015)

Nooit de wachtkamer zo kaal en koel, de steward

vreemd opgetuigd met meetlat en kompas.

Hij neemt je mee aan boord. De doorkijkjes onderweg

doen je aarzelen. Waartoe dit onbestemde, waarheen?

Nooit op je wereldreizen de zon zo in brand zien staan.

Verward door je voortijdig vertrek golven dichtregels

door je hoofd, elk woord dat je ooit geschreven hebt

rolt de verste afstand tegemoet, de langste nacht.

Je schreef ons ooit: ‘Ik draag een dode dichter in mij mee,

Hij spreekt niet meer mijn zinnen.’ O droefheid van 

wegijlende klanken, jouw stem die voor altijd 
in mijn hoofd zingt, vastberaden, ach als je dat eens wist.


 frb

(foto: Jean Scheijen)