Paula Modersohn-Becker in Worpswede (2)
We herkennen elkaar, spreken af
aan deze zijde bij elke zucht
door hoge berkenkruinen jouw stem
te horen, je leven doet zich over, straalt
dat nooit meer afscheid komt geslopen.
Een plots gedraaide wind beroert
de iele bomen, vogels onzinnig
aan het bakkeleien, kakofonie van geluid.
Je omhelst je pasgeboren dochter,
ontfermt je over zoveel nabijheid.
Wat dagen later, in de schaduw van
elkaar, haalt de dood jou bij haar weg.
De dood van gisteren is dezelfde
als die van morgen. Alle lichten uit,
de wind laat zich niet meer horen.
frb
Uit: Achter het verdwijnpunt, Uitgeverij Meulenhoff, Amsterdam 2015
Uit: Achter het verdwijnpunt, Uitgeverij Meulenhoff, Amsterdam 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten