"De Duitsche romantici hadden een groote liefde voor de natuur. Maar zij hielden van haar op eenzelfde wijze als de held in een roman van Toergenieff van dat meisje hield, van wie hij zegt 'Sophie beviel mij vooral, als ik met den rug naar haar toe zat, dat wil zeggen, wanneer ik aan haar dacht, wanneer ik haar in den geest voor mij zag, 's avonds vooral op het terras...' Misschien heeft slechts een van hen haar recht in het gelaat gekeken: Philipp Otto Runge, de Hamburgsche schilder, die het Nachtegalenboschje heeft gemaakt en De Morgenstond. Nooit meer is het groote wonder van zonsopgang zo geschilderd. Het groeiende licht, dat stil en stralend tot de sterren klimt, en, onder op de aarde, het koolveld, nog geheel doordrenkt van het diepe, benauwde donker van de nacht, waarin een naakt kindje – de morgen – is gebed. Hier is alles gezien en nog eens gezien. Men voelt de vele koele morgens en men ziet den schilder al opstaan voor de zon opging, en trillend van verwachting, naar buiten gaan om elk tafereel van het machtige schouwspel te zien en niets te missen van de spannende handeling, die daar begon."
Rainer Maria Rilke, Het landschap.
Uit het Duits vertaald door A.A.M.S.
Uitgeverij A.A.M. Stols, 's Gravenhage 1944
Geen opmerkingen:
Een reactie posten