Zo onherroepelijk de appel zijn kleur,
zijn vorm afstaat. Het wordt, het is,
weer maanden later, valfruit
bij dezelfde boom vandaan, een appel
eenzaam in de velden van verderf,
dood zuigt zich naar binnen, ontneemt
de tijd zijn schittering. Zonder tegenklank,
zoals de aarde soms, krimpt de appel,
houdt nog even vast aan een zwart,
langzaam tevoorschijn, nauwelijks,
en toch – hij glanst.
frb
Eerder gepubliceerd in Bestendig verblijf. Uitgeverij Meulenhoff, Amsterdam 2009
Helene Schjerfbeck, Stilleven met donker wordende appels, 1944, olieverf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten