Heen
In de hondsdagen versterft het wilde gezang.
Bij de kom in het gras is de merel komen drinken
vier lange teugen voor hij weer vloog –
wat leeft, leeft van schrik en beven.
Ik ken iemand; hij ligt in zijn groene graf,
het is nog vers. Hij zwijgt daar
als de schuwe vogel die hij altijd was.
Ook ik ben nog nooit zo stil geweest.
Er is beangstigend weinig te vrezen.
De zomer weelderig, de warme aarde
rustplaats waar overal
schaduwen lijken te groeien uit stralende zon.
Uit: Anneke Brassinga, IJsgang. Uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam 2016
Over Anneke Brassinga:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Anneke_Brassinga
Geen opmerkingen:
Een reactie posten