“Rafaël was vijftien toen zijn moeder doodging en hem verloste uit haar lijden. Het regende op de leden van de kibboets, die onder paraplu’s samendromden op de kleine begraafplaats. Toevja, Rafaëls vader, huilde bittere tranen. Jarenlang had hij zijn vrouw toegewijd verzorgd en nu leek hij verloren en verweesd. Rafaël, in een korte broek, stond apart van de anderen en had zijn hoofd en ogen afgedekt met een capuchon zodat niemand zou zien dat hij niet huilde. Hij dacht: nu ze dood is, kan ze alle dingen zien die ik over haar gedacht heb.”
Uit: David Grossman, Het leven speelt met mij. Vertaald uit het Hebreeuws door Ruben Verhasselt. Uitgeverij Cossee, Amsterdam 2020
Over David Grossman: https://nl.wikipedia.org/wiki/David_Grossman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten