“Op een keer wist ik niet hoe ik de tijd kon doden en besloot ik een paar uur door te brengen in het Gare de Lyon.
Zwaaideuren klapperden in de wind. Mijn voeten gleden over de tegels als in een sparrenbos. Op de natte ruiten van een kiosk waren affiches geplakt. Er was zoveel tocht dat de mensen hun kranten niet konden openslaan. Hoewel het nog klaarlichte dag was, brandden de lampen achter de loketten al. De spoorwegambtenaren leken op politieagenten.
Niemand sloeg acht op me. Ik was verdrietig. Ik deed mijn best om mistroostig te blijven. Ik wilde dat de reizigers bij hun vertrek wroeging kregen, dat ze aan me dachten als ze op weg waren naar andere oorden.
Ik liep met gebogen hoofd en telkens als ik een mooie vrouw tegenkwam, keek ik haar weemoedig aan in de hoop haar te ontroeren. Ik wilde dat ze mijn behoefte aan liefde zou voelen.”
Uit: Emmanuel Bove, Mijn vrienden. Vertaald uit het Frans door Katelijne De Vuyst. Uitgeverij Vleugels, Bleiswijk 2022
Over Emmanuel Bove: https://nl.wikipedia.org/wiki/Emmanuel_Bove
Over Katelijne De Vuijst: https://nl.wikipedia.org/wiki/Katelijne_De_Vuyst
Geen opmerkingen:
Een reactie posten