“Ik weet nog dat toen mijn vader vertrokken was, ik nog een paar dagen lang om het valies heen bleef lopen, zonder het ook maar met een vinger aan te raken. Ik herkende het kleine zwartleren koffertje, het slot, de ronde hoeken nog van toen ik een kind was. Mijn vader nam het altijd mee als hij voor korte tijd weg ging, en soms als hij iets van huis naar zijn werk moest meenemen. Ik herinnerde me dat ik als kind dat koffertje opendeed en tussen de spullen van mijn vader rommelde wanneer hij terugkwam van een reis, en dat ik dan genoot van de geur van eau de cologne en van een vreemd land, die eruit opsteeg. Dit valies was voor mij een vertrouwd en aantrekkelijk voorwerp dat heel veel meedroeg van het verleden en van mijn herinneringen aan mijn kinderjaren, maar nu durfde ik het niet eens aan te raken. Hoe dat kwam? Door het mysterieuze gewicht van de inhoud die de koffer verborgen hield, natuurlijk.”
Uit: Orhan Pamuk, Het valies van mijn vader. Amsterdam. Vertaald uit het Turks door Hanneke van der Heijden. De Arbeiderspers, 2007.
Orhan Pamuk: https://nl.wikipedia.org/wiki/Orhan_Pamuk
Hanneke van der Heijden: https://literairvertalen.org/vertalersbestand/hanneke_van_der_heijden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten