Hoe ging Pierre Kemp, de dichter van schoonheid en kleur met dit alles om?
In een brief aan Harry G. M. Prick schrijft hij in 1953 over de dood: ‘De grote schaduwen van het andere, naast dit leven, beleggen mij eveneens al meer en meer. Deze begrippen zijn echter vertroebeld door voorstellingen die wij hebben geërfd en die absoluut vernieuwd moesten worden. Niemand helpt ons daarbij. Wij voelen ons absoluut alleen en even alleen als wij de dood binnengaan en eerst tegemoet moeten treden, even alleen moeten wij de voorstellingen over die dingen in afwachting van de absolute zekerheid, die wij eens verwerven, absoluut vernieuwen. Er is in ontstellende mate gebrek aan fantasie over dit alles en het is misschien een der charmes van de toekomstige dingen dat zij ons nu onrustig houden.’
Ook de dichter van het licht had zijn ‘binnendode’:
Een slanke doodskist is de laatste mode.
De ziel blijft immers altijd elegant
en waar zij wenkt, wenkt aan de mens een hand.
Dit is dan wel het laatste contact,
de rest verliest zich in deze entre-act.
Is het niet zo, mijn komende binnendode?
frb
Uit: Het perfecte licht. Beschouwingen, verhalen, gedichten. Uitgeverij Scorpio, Eckelrade 1999
Over Pierre Kemp: https://nl.wikipedia.org/wiki/Pierre_Kemp
Afb.: sept 2014 afbeelding van Kemp voor het huis in de Turennestraat 21 te Maastricht waar hij tot aan zijn dood in 1967 gewoond heeft. In de voorgevel is naast de deur een gedenksteen geplaatst.
Pierre Kemp en Cultura Nova in Heerlen:
https://cultura-nova.nl/voorstellingen/pierre-kemp-in-parkstad/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten