“Ik bekijk mezelf dikwijls in de spiegel. Van oudsher is het mijn liefste wens iets pathetisch in mijn blik te ontwaren. Boven de vrouwen die hetzij uit blinde verliefdheid hetzij om me aan zich te binden verzinnen dat ik echt een knappe man ben of dat ik energieke gelaatstrekken bezit, heb ik geloof ik altijd diegenen verkozen die me bijna fluisterend, met een soort vreesachtige terughoudendheid zeiden dat ik niet helemaal was zoals de anderen. Inderdaad, lang heb ik mezelf wijsgemaakt dat mijn aantrekkelijkste eigenschap wellicht mijn buitenissigheid is. Uit dat gevoel verschillend te zijn putte ik mijn belangrijkste redenen tot geestdrift. Maar hoe kan ik, nu ik wat minder zelfingenomen ben, voor mezelf blijven verdoezelen dat ik me nergens door onderscheid? Ik maak een grimas terwijl ik dit opschrijf. Dat ikzelf eindelijk een zo ondraaglijke waarheid ken, daar kan ik nog mee leven, maar u! Eerlijk gezegd is er in mijn gêne iets binnengeglipt van de wat zure vreugde die je voelt wanneer je een van je gebreken wereldkundig maakt, ook al bestaat er geen enkele kans dat het publiek zich ervoor interesseert.”
Uit: Louis-René des Forêts, De kletskous.Vertaald uit het Frans door Katelijne De Vuyst. Uitgeverij Vleugels, Bleiswijk 2022
Over des Forêts: https://www.uitgeverijvleugels.nl/auteurs/louis-rene-des-forets
Over De Vuyst: https://nl.wikipedia.org/wiki/Katelijne_De_Vuyst
Geen opmerkingen:
Een reactie posten