Ze naaien je op, je pa en moe,
al willen ze daar niet zo heen.
Ze stoppen je hun fouten toe,
doen er wat bij, voor jou alleen.
Maar zelf zijn ze ook opgenaaid
door dwazen met antieke hoeden.
Streng hebben die hun kroost gepaaid
of waren onderling aan ’t woeden.
De mens geeft zijn ellende door,
een modderbank die langzaam stijgt.
Ga er zo gauw je kunt vandoor,
zorg dat je zelf geen kinderen krijgt.
Philip Larkin, vertaald uit het Engels door J. Eijkelboom
Uit: Ilja Leonard Pfeijffer en Gert Jan de Vries, De canon van de Europese poëzie. Uitgeverij Meulenhoff, Amsterdam 2008
Philip Larkin: https://nl.wikipedia.org/wiki/Philip_Larkin
Geen opmerkingen:
Een reactie posten