“Dat hij eenzaam was, was pas een hele poos later tot hem doorgedrongen, in de tweede zomer na Nilas’ dood. Hij had buiten iets gehoord en gedacht dat zijn moeder terugkwam, of Lars, hij had wie het ook was tegemoet willen gaan. Maar buiten was er niemand, en hij stond huiverend in zijn blootje op het erf met ogen die prikten van het licht.
Alles was die ochtend veranderd en toch had het er niet anders dan anders uitgezien, of dan het er de veertig volgende jaren uit zou zien. De ochtend blikkerde in de ruiten en de vliegen zoemden groen glanzend onder het afdakje bij de voordeur. Håkan hoefde maar even aan die dag terug te denken en hij wist weer hoe hij door zijn knieën zakte, precies halverwege het kippenhok en de koestal, hoe het kille, bedauwde grind bijkans door zijn huid drong. Mollig aardappelloof had zich door de aarde omhooggewurmd. Hoe hij huilen moest toen hij dat zag. Wie zou hem helpen met het aardappellandje?
Hij kon zich de aanblik vanaf de Olsberg voorstellen. Van bovenaf moest hij eruitzien als een licht stipje midden in de rest, omringd door verlaten boerderijen, overwoekerende bospaden en naakte stroken kaalslag waar zich ooit bomen hadden uitgestrekt. En tussen dat alles door stroomde de natte, donkere tong van de Vindelälven.”
Uit: Maria Broberg, Stilstaand water. Uit het Zweeds vertaald door Lia van Strien. Wereldbibliotheek, Amsterdam 2022
Maria Broberg: https://wereldbibliotheek.nl/auteur/maria-broberg
Lia van Strien: https://literairvertalen.org/vertalersbestand/lia_van_strien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten