Op 7 juli van het jaar 2000 kwam de Spaanse studente Elena García Hernando (22) om het leven toen een zwaar luik uit een van de torentjes van de Maastrichtse Helpoort viel. Een verwarde jongeman, later dat jaar veroordeeld tot een celstraf en tbs, had het los weten te wrikken. Elena was toen het gebeurde in gezelschap van haar ouders.
Afgelopen dinsdag werd, bijna vijftien jaar later, op initiatief van de Stichting Maastricht Vestingstad in het bijzijn van Elena's ouders een herdenkingssteen onthuld. Een dag na het dodelijk ongeval schreef ik een gedicht dat nooit eerder werd gepubliceerd. Iris Leys vertaalde het destijds in het Spaans ('Elegía por Elena').
Klaaglied om Elena
Por Argimiro & Piedad García Hernando
Een raam in het dak boven de tinnen van
de oude stad – geluid van essenhouten lansen,
muren om de pest te keren, en jij dan,
Elena, eeuwen later, zomerdag, jij hoort
het kaatsen van de wind, het waaien
van zaden over de muur, van alle
zware eeuwen af. Het duivelse luik
dat zich opent, waarom, waarom? –
en valt steeds harder tussen de stenen neer.
Nog neemt je blik een zwaluw mee, zachte
klank, kabbelend water, toren die naar de hemel
reikt. Dan maakt het licht zich van je los –
je handen tasten in het donker, in je ogen
die ene vraag, het ijlen van de schemer,
open en weer dicht, je adem golvend door
de stad, o Elena, je naam klinkt na,
de eeuwigheid een ogenblik, zon wordt maan,
jij dichtbij – in de kamers van ons hart.
frb (2000)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten