"Ik heb bij lezen uit eigen werk ervaren dat ik tien keer zoveel contact krijg met mijn publiek als ik alle toelichting achterwege laat. Dichters, vooral beginnende dichters, hebben nogal eens de neiging om van alles en nog wat over het gedicht te vertellen. 'Dit gedicht behaalde de top honderd van de Turingprijs'. 'Dit gedicht is eigenlijk nog niet af.' 'Dit gedicht is geïnspireerd op de dood van een vriendin, die...'
Het is uit onzekerheid, dat snap ik wel. Het is bedoeld om de 'moeilijke' tekst behapbaar te maken, ofwel het even luchtig te maken, of persoonlijker. Een soort service aan het publiek.
Maar het is altijd een slecht idee. De toehoorders worden gedwongen steeds van registratiemodus te switchen, wat het luisteren vermoeiend maakt en de concentratie verstoort. De dichter geeft bovendien het signaal dat de tekst niet op eigen benen kan staan, en dit vertoon van onzekerheid wordt graag opgepikt door mensen in de zaal. Al te graag! Intussen wordt de ruimte van het gedicht, die mooie ruimte van het geslaagde gedicht, alleen maar vervuild en vervormd door het debris van explicatie.
Niet doen, dichters! Laat de tekst het werk doen!"
Tonnus Oosterhoff, Een kreet is de ramp niet. Essays. Uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam 2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten