"Maandagavond 11 uur.*)
Gelouterd door de Dostojewskiaanse scène van vannacht keken wij samen naar de tv, James keurig in de houding staande achter mijn De Sade-bank, de zilveren schaal met de Chartreuse strak in de hand. Zelfs het bericht in het programma Doe Mee waarbij ons door een huisdokter verteld werd dat door onmatig alcoholgebruik een cyste in de lever kan ontstaan ter grootte van een voetbal en dan nog gevuld met wormen, vermocht onze sereniteit niet te storen. Ook de melding niet dat bij geelzucht de stoelgang kleurloos wordt. Wij hebben de oefeningen meegedaan. Naast elkaar, indianenkreten slakend, schoven wij met gestrekte benen op ons zitvlak door de kamer tot aan de veranda en terug.
Daarna zagen wij de heer Martens, onze nieuwe leider. Hij leerde ons o.a. dat veel landgenoten zich ernstig zorgen maken, dat er moeilijke tijden voor de deur staan, en dat het gezin de kern van de samenleving moet vormen.
Een verdienstelijk optreden. Hij was mooi amber geschminkt, maar verder van een kleurloosheid die aan die van Boudewijn de Eerste doet denken, en zo hoort het ook, want tenslotte is hij thans de emanatie van ons volk."
Uit: Hugo Claus, Het verdriet staat niet alleen. Een leven in verhalen. Verzameld door Mark Schaevers. Uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam 2018.
*) Eerder gepubliceerd in de reeks 'Uit mijn dagboek' in De Morgen van 27 april 1979.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten