"Een paar kilometer ten zuiden van Soledad stroomt de Salinas dicht langs de oever aan de heuvelkant en is het water diep en groen. Ook is het warm, want het is glinsterend over het gele zand in de zon gegleden voordat het de smalle poel bereikte. Aan de ene kant welven de gouden heuvels zich omhoog naar het krachtige en rotsige Gabilangebergte, maar aan de valleikant staan er bomen langs het water – wilgen, elke lente weer fris en groen, met tussen waar hun onderste bladeren samenkomen nog de restanten van de winterse overstroming; en platanen met vlekkerige, witte, achteroverleunende, dikke en dunnere takken die zich over de poel buigen. Op de zandoever onder de bomen ligt een dikke laag bladeren die zo broos zijn dat een hagedis ze alle kanten op laat vliegen als hij erdoorheen rent. 's Avonds komen er konijnen uit het struikgewas om op het strand te zitten, en de vochtige zandbanken zijn bedekt met de nachtelijke sporen van wasberen, en met de gespreide pootafdrukken van ranchhonden, en met de v-vormige hoefsporen van herten die in het donker komen drinken."
John Steinbeck, Muizen en mensen. Vertaling uit het Engels: Peter Bergsma. Uitgeverij van Oorschot, Amsterdam 2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten