In Heerlen wordt ze in 1932 aan de muziekschool, dan nog aan het Wilhelminaplein, docent theoretische vakken. Ze voelt er zich thuis, links op de begane grond het lokaal waar haar piano staat, rechts de conciërgerie waar ze in de pauzes menig sigaretje opsteekt. Roken zal ze blijven doen, tot het einde. In het weekend menige keer in het restaurant tegenover het station. Modehuis Schunck, in de volksmond het Glaspaleis, symbool van de moderne tijd. In de Saroleastraat haar geliefde patisserie, wat verderop de juwelierszaak waar ze op haar wandeling naar het station altijd even in de etalages kijkt.
En de muziek in haar leven? Er komt een dag dat haar piano in haar flat in de Heerlense Tacitusstraat onaangeroerd blijft. Na een hersenbloeding in 1972 lijkt ze het op te geven. Huize Louise in Brunssum wordt vanaf het voorjaar van 1979 haar nieuwe woonplek. Schitterend uitzicht op het vijverpark, de eik, de treurwilg, twee hoge populieren. Even verder het beeld 'Spelend kind' van Frans Gast. Het bronzen sculptuur heeft ze ongetwijfeld gezien. Zelf was ze uitgespeeld, het hoefde allemaal niet meer. In februari 1982 steekt ze haar laatste sigaret op. Het wordt haar dood. Korte tijd later overlijdt ze, 76 jaar oud, als gevolg van ernstige brandwonden. Op haar graf in Maastricht deze tekst, haar lijfspreuk: ‘Si tu veux être libre et fort… travaille!’, als je vrij en sterk wil zijn… werk! En gewerkt heeft ze, totdat er iets in haar brak. In haar composities kon ze zichzelf zijn: uiterst gevoelig, maar ook zoekend. Tijdens haar leven was ze misschien wel eenzamer dan gedacht. Die vorm van verlatenheid schreef ze onmiskenbaar uit in haar muziek. Dat raakt, ook jaren na haar dood.
frb
Geen opmerkingen:
Een reactie posten