(Foto: Rob Stultiens in 1974)
Toen ik op uitnodiging van Rob Stultiens (1922-2002) voor het eerst zijn lapidarium betrad, wist ik mij even geen raad met de mengeling van indrukken die in deze ruimte op me afkwam. Stond ik in een museum – er was immers duidelijk nagedacht over architectuur, maatvoering en lichtinval – of stond ik onverwacht als medespeler tussen de coulissen van een theater, gelet op de perspectivische lijnen die voor mijn gevoel wegliepen achter de strakke aanzet van een grijze horizon? Twee melkwitte baders met aandacht vragende torso's, versteend op wat het levensstrand kon zijn. Een 'theatrum sacrum' dus? Of zou er sprake zijn van een 'camera obscura aperta', een 'boîte à images', waarin deze beeldhouwer ons naar binnen laat gluren om ons mee te lokken naar de verborgen werkelijkheid?
Ik denk dat het lapidarium van Rob Stultiens in ieder geval méér inhoud heeft en breder van betekenis is dan de wat enge beduiding die Van Dale geeft: 'Boek dat handelt over edelstenen en hun eigenschappen en krachten.' Maar wat is een boek anders dan een toonzaal van beelden en emoties, een rustpunt in een labyrintische spiraal?
Stultiens bouwde eigenhandig achter zijn woonhuis en atelier in het Zuid-Limburgse Bunde een lapidarium. Had hij misschien Bouvard en Pécuchet gelezen, vroeg ik mij af, de twee mannen uit de gelijknamige roman van Gustave Flaubert en wilde hij deze twee, die in hun ideeën over het zoeken naar de waarheid steeds de ware werkelijkheid vergaten – of zelfs in het geheel niet verstonden – een spiegel voorhouden door niet zomaar, zoals zij destijds, wat losse gedachten in een museum bij elkaar te plaatsen, maar alleen dat wat na jaren verworven en ontstaan is?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten