Bouvard en Pécuchet wilden, nadat zij elkaar in de Parijse Bibliothèque Nationale ontmoet hadden, alles wat ze in studieboeken aan kennis hadden opgedaan in hun huis en tuin nabootsen. Op hun landgoed in Normandië construeerden ze boven een vijver en naast een oosterse pagode de Rialtobrug; ze bouwden een Etruskisch graf na boven een spinazieveld en ze lieten een hut tot de helft toe afbranden om zo de bezoekers iets anders dan de werkelijkheid uit boeken te laten zien. Maar het leven en de werkelijkheid ontgingen hun volkomen. Het lukte hen van geen kant om wat ze meemaakten ook daadwerkelijk te ervaren. 'Ze hadden het gevoel of zij in een ballon door een ijskoude nacht zweefden,’ schrijft Flaubert, 'en eindeloos voortgedreven werden in de richting van een bodemloze diepte, met om zich heen slechts het Ongrijpbare, het Onbeweeglijke. Het werd hun teveel.’ Ze gaven het op – precies op het punt waar kunstenaars als Rob Stultiens, in weerwil van alle twijfel, dat eeuwig ongrijpbare en onbeweeglijke proberen vast te leggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten