Over beeldhouwer Rob Stultiens (3)

Rob Stultiens laat zich meer dan vijftig jaar uitdagen lust en schoonheid om te zetten in beelden, sculpturen, knipsels, tekeningen en collages. Een vaker terugkerend thema is de erotiek die hij, net als de dichter Jan Engelman, graag als 'Tuin van Eros' opvoert.  Fijnzinnig poëtisch, haast muzikaal, weet de kunstenaar verlangen, genot en hartstocht in zijn werk een plaats te geven. De witte beelden met de zachte huid van kalk zijn innemende naakten met niets verhullende vormen. Frivool zijn ze, verleidelijk, net niet brutaal. Zonder gène hebben ze zich eerst overgegeven aan de kunstenaar, en nu aan ons, met hun sierlijk ingekraste handen, de vingers vaak als de broze nerven van een blad. Rob Stultiens is geen navelstaarder; hij bedoelt niet meer dan wat hij laat zien: de mens die zich blootgeeft. Zoals hij zelf ooit schreef: 'Ze klagen niet aan en keuren / niet goed, maar ze vragen / aandacht. Want hun boodschap / deze beelden bedoelen zich zelf.'

'Hij kusse mij met de kussen van zijn mond’ begint het Hooglied in een uiting van erotisch verlangen. 'De spijlen maakte hij van zilver, de leuning van goud, de zitting van purper, het binnenwerk met een bekleding van liefdesgeschenken.' En de man antwoordt zijn geliefde dan in stijgende vervoering: 'Uw beide borsten zijn als tweelingen van gazellen (... ). Van honingzeem druppelen uw lippen, bruid, honing en melk is onder uw tong.'

Het is of het verhaal van het Hooglied in Stultiens’ tuinen op de Dennenberg in Bunde achter het lapidarium opnieuw uitgeschreven wordt, zo intens en zinnelijk zingt hij het uit. 

Maar er klinken ook andere klanken door in deze Limburgse hof: tonen die naar herfst ruiken – ingekeerder, afgeronder, beschouwender.

(Foto: Museum Beelden aan Zee, Scheveningen)