Over beeldhouwer Rob Stultiens (5)

‘Het testament’ noemt Rob Stultiens de presentatie van zijn beelden in de nazomer van 1997, twee maanden voordat hij 75 wordt. Directer en confronterender kun je een tentoonstelling van je eigen werk niet noemen. Eenmaal gewend aan de zwaarte van het woord ontsluit het begrip zich vanzelf en ontvouwt het zich in beelden van leven en troost, weemoed en hunkering.

Nadrukkelijker dan ooit wil Rob Stultiens de bezoeker iets meegeven van  schoonheid en inkeer. Bij het dromen en scheppen heeft hij teruggekeken, en geordend, om het wezen van zijn leven als kunstenaar door te lichten. Zijn bezigheid ligt in het scheppen, het genot dat het leven schaft, moet gekoesterd worden – omdat het leven van óns is: de tedere aanraking, de menselijke stem evengoed als de zonsondergang of het lokkende roepen van verre pauwen in Stultiens’ tuin. Met de verbeelding die in zijn geest huist, vergeet Rob Stultiens voor een moment de pijn, die immers ook een deel van het leven is, en kapt hij in de harde beslotenheid van steen zijn herinnering aan langstrekkende dromen als opwellingen van het eigen, innerlijke landschap: opgebouwd uit lagen hartstocht, besef van tijd en ruimte, onder de strakke spanningsboog van aanzwellende herinneringen. Als een alles bewegende wind in het lover van een zomertuin waarvan men niet weet waarvandaan hij komt, noch waarheen hij gaat.

(Foto: 'Rood is in', ijzer 1975)