Er is een brief bewaard, gericht aan Andrées vader: “Geachte Heer Bonhomme, ik verheug me er zeer op dit jaar naar Maastricht te komen.” Milhaud, de alom gerespecteerde componist, de vernieuwer die bevriend is met kunstenaars, schrijvers, musici als Picasso, Léger, Claudel, Cocteau, Satie, Honneger, wat beweegt deze man ertoe om af te reizen naar het in die tijd weinig bruisende provinciestadje aan de Maas?
Vooreerst moet ik bij station Blanche uit het metrostel zien te komen. Allez, Budé, het heldere zomerlicht in, de hitte van de middag trotseer je maar, straks zijn er terrassen genoeg om je over te geven aan de zinderende stad.
Boven de zware, blauwgeschilderde voordeur aan de Boulevard de Clichy numéro dix prijkt het uit steen gekapte imposante voorhoofd van een mythologisch heerschap. Omringd door eikenloof en dennenappels lijkt hij te waken over de huisbewoners en hun geschiedenis. En dat blíjft hij doen, blijkbaar ervaart hij mij als ongewenst, ook na een tweede keer aanbellen blijft de deur op slot. Mijn ogen dwalen over de levendige boulevard. In de verte bruine richtingaanwijzers: links de Butte Montmartre, achter mij het Théâtre Ouvert. Dan druppelt het gestaag op het oranje zonnescherm van de souvenirwinkel pal naast de voordeur. Op het balkon van de tweede etage worden geraniums begoten. Ik doe wat stappen achteruit en waag het erop. “Madame Madeleine Milhaud?” vraag ik op zijn vriendelijkst. “Mais non!” klinkt het pertinent van boven. “Elle est décédée, il y a deux ans…”. Even later gaat de deur open.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten