"De mensen op deze wereld vervelen zich dood, zo hartgrondig dat ze niet beter meer weten. Ze gaan naar bed, vallen in slaap, staan op, wandelen een stukje, eten, schrijven, ze slikken, halen adem en schijten als een machine de hele toonladder af, als iemand die er zich al bij heeft neergelegd dat hij onder de zoden ligt en die aan het landschap is overgeleverd als een slaaf die men op het schavot aan zijn afgebeulde lichaam heeft vastgebonden en blootgesteld aan praatjes, goedemorgen, goedenavond, hoe gaat het, mooi weertje niet, een beetje regen zal de aarde goed doen, wat zijn de nieuwsberichten, waarom kom je niet een kopje thee bij me drinken, triktrak spelen, jeu de boules, kaarten, dammen of schaken, maar daar gaat het nu niet om, ik bedoel: dat definieert niet de weerzinwekkende wereld waarin we leven. Wat ons leven definieert is dat men al onze percepties en impressies gedistilleerd heeft en dat we alleen nog mondjesmaat kunnen beleven, dat we de lucht van het landschap alleen van bovenaf en opzij kunnen inademen en de liefde alleen nog van buitenaf kennen zonder haar van binnenuit te kunnen ervaren. En dat wil niet zeggen dat de ziel van liefde niet meer bestaat."
[Fragment uit brief gedateerd 9 oktober 1945]
Antonin Artaud, Brieven uit Rodez. Vertaald en van een nawoord voorzien door Jules Dister. Uitgeverij Helwegen, Maastricht 2020.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten