Schrijver Willem Brakman in een interview, afgenomen door
J. Heymans (3):
"Van nature ben ik een enorme melancholicus, maar die gevoelens moeten wel ergens in een dialoog verschijnen om je staande te houden. Melancholie moet gedrapeerd zijn in het vermogen om er überhaupt mee op te houden. Proust verscheen soms midden in de nacht bij zijn vrienden in Parijs, lijkbleek, doodmoe en dan begon hij te praten. Hij was, aldus Cocteau, te moe om er mee op te houden. Hij praatte maar door. Die drang – een prachtig beeld.
Stel dat je aan mij zou vragen: wat is in Godsnaam een schrijver? Dan zou ik zeggen: een schrijver is iemand die aan de hand van de kleinste gebeurtenissen de grootste ervaringen oproept; en een leuterpot is iemand die uit allerlei geweldige gebeurtenissen praktisch geen ervaring peurt. In ieder geval schrijf ik om mezelf, om te bekennen, bijna christelijk, maar ik schrijf ook om gekend te zijn en bemind te zijn... nee, om gekend te zijn en toch bemind."
Als introvert schrijver legt u al vele jaren een ongekende productie aan de dag. Is het schrijven een vorm van verslaving voor u?
"Schrijven is geen bezigheid, het is een toestand, beantwoordend aan mijn introverte grondstemming. Als je schrijft, dan moeten de fysieke omstandigheden optimaal zijn ten einde – om met Proust te spreken – de fijnste rimpels van de inval niet te missen. Daarom ben ik ook zo buitengewoon gevoelig voor geluiden. Ik word heel makkelijk gestoord. In dit verband is het meest verschrikkelijke geluid dat ik ken: dichtslaan van een autoportier. De digitale mens kan geen openstaande deuren meer verdragen. Een portier is open of dicht. Boem! Vreselijk! Daarom draag ik dikwijls oordopjes. Ik ben er bijna mee vergroeid. Het is wel 's gebeurd dat ik tijdens een optreden riep: 'Kunt u niet wat harder praten?' Was ik mijn oordopjes vergeten uit te doen!"
Willem Brakman in J. Heymans, Geest en stof. Uitgeverij Flanor, Nijmegen 2020
Geen opmerkingen:
Een reactie posten