"Begin jaren vijftig waren de schilderijen van Jackson Pollock groot en vooral breed – als friezen, waarin hij figuratieve vormgeving zocht te vermijden en, door die typische manier van doen (dripping), ons een onpeilbare ruimte voor wilde toveren, een ruimte waarin onvoorstel-
bare bewegingen van vorm en ruimte zichtbaar werden. Het schilderij Reflections of the Big Dipper (zie afb.), uit 1947, is veel kleiner en is wat formaat betreft veel traditioneler dan de latere drippings. Het staat aan het begin van zijn baanbrekende ontdekking, reden waarom er ook nog enige aarzeling te zien is in hoe het ding op gang komt. Voordat de dunne, ragfijne verfslierten verschenen was er, lijkt het, eerst een andere compositie – wolkig van karakter, met een vrij droog penseel gestempelde vlekken blauw en geel en roze, informeel en los in samenstelling. Het lijken kleuren op drift die op zoek zijn naar een stevige vormgeving. Het was misschien zoals je in een riviertje naar kronkelend water kijkt. Soms begint de stroming op een figuur of patroon te lijken maar blijkt dan toch wispelturiger. Het is het zien van suggestieve vormwording en ook ook zien hoe, op hetzelfde moment, vorm weer aan het zicht ontsnapt."
Uit: Rudi Fuchs, Kijken. Een leesboek over kunst. Uitgeverij Ludion, Gent 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten