"Op een avond zat ik in de trein, op weg naar de werf, toen de sirenes ineens begonnen te huilen en de lichten uitgingen. Even later kwam het signaal 'Dekking zoeken!' Ik zocht in het bagagerek, maar het koffertje dat ik daar had neergelegd was gestolen, en ook de hoes met het portret van Sonoko. Daar ik nogal bijgelovig ben aangelegd, was ik vanaf dat ogenblik bezeten door de gedachte dat ik Sonoko moest gaan opzoeken. Die luchtaanval van 24 mei, die nog erger was dan de luchtaanval van 9 maart, maakte dat ik een besluit nam. Misschien kon mijn liefde voor Sonoko slechts gedijen in die verpeste sfeer van catastrofe na catastrofe, misschien was onze verhouding een chemische verbinding, die zonder zwavelzuur als katalysator niet kon bestaan.
We klommen uit de trein en zochten een schuilplaats in een der vele holen die langs de lijn gegraven waren en zagen van deze schuilplaats in de lage heuvelketting die zich naar de vlakte opent, hoe de hemel boven Tokio bloedrood werd. Zo nu en dan ontplofte er iets op de grond, waarvan de weerschijn boven de wolken weerkaatst werd, en soms ook konden we plotseling een lugubere reep blauw licht zien, zo helder alsof het dag was."
Yukio Mishima, Bekentenissen van een gemaskerde. Uit het Japans vertaald door Jef Last. Uitgeverij De Bezige Bij, Amsterdam 1967
Geen opmerkingen:
Een reactie posten