"Hij liep het hek uit met de mand onder zijn arm, als een boer die naar de markt gaat. De weg voerde weldra door een bosje en kwam vervolgens uit op braakliggende velden. Hij ging op de rand van de greppel zitten en stak voorzichtig zijn hand in de mand. Lang, bijna met wellust, streelde hij de diertjes met hun zachte vacht, hun lenige rug, hun soepele flanken waaronder de hartjes met forse slagen klopten. De konijntjes, in het geheel niet bang, gingen door met eten; hij vroeg zich af welk beeld van de wereld en van hemzelf zich in hun levendige ronde ogen weerspiegelde. Hij nam het deksel weg en liet de diertjes het veld in rennen. Genietend van hun vrijheid keek hij toe hoe ze in het struikgewas verdwenen, deze dartele en vraatzuchtige knaagdieren, bouwmeesters van onderaardse labyrinten, schuwe creaturen die niettemin met het gevaar spelen, ongewapend op de kracht en de rapheid van hun achterpoten na, onverwoestbaar alleen dank zij hun onuitputteljke vruchtbaarheid. Als ze wisten te ontkomen aan strikken, knuppels, marters en sperwers, zouden ze nog enige tijd hun sprongen en hun spelen kunnen voortzetten; hun vacht zou in de wintersneeuw wit worden; in het voorjaar zouden ze zich weer gaan voeden met sappig groen gras. Hij schopte de mand in de greppel."
Marguerite Yourcenar, Het hermetisch zwart. Vertaald uit het Frans door Jenny Tuin. Uitgeverij Atheneum–Polak & Van Gennep, Amsterdam 1990
Geen opmerkingen:
Een reactie posten