“In de lucht van gloedvol blauw hangt een oranje-rode wolk. Die is stevig geverfd. Ik zie bewegingen van het penseel. Een aandoenlijk schilderij uit 1917 van Piet Mondriaan. Aandoenlijk omdat het een landschap is dat met voorzichtige eenvoud in elkaar is gezet. Zo wilde hij het. Er gebeurt niets ingewikkelds, er is niets opgeblazen. Onder de lucht ligt het land: groen en grijsblauw dat een weerschijn is van het blauw in de lucht, alles los en luchtig geschilderd. Het lege veld van gras. Een schets van kleur die voldoende weiland laat zien. Op de voorgrond loopt een landschap voorbij dat naar de horizon buigt. Langs de weg zie ik ook het zwart en wit van twee koeien. Ik zei al, het landschap is geschetst in een summier, kort handschrift, hier en daar stug als krijt. Mondriaan wilde de grond niet te zwaar maken. Het is alsof het ritselde in het droge grijsgroene gras. Het was een stuk landschap, ergens in de Achterhoek, dat hij gezien had. Daarboven was de lucht wijd en ruim. Ook hing er, ineens, een enkele verdwaalde wolk.”
Uit: Rudi Fuchs, ‘Langzame wolk’. Citaat uit zijn rubriek ‘Kijken’. De Groene Amsterdammer, 12 november 2020
Over Piet Mondriaan: https://nl.wikipedia.org/wiki/Piet_Mondriaan
Over Rudi Fuchs: https://nl.wikipedia.org/wiki/Rudi_Fuchs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten